Herkes kendi rüzgarını bekliyor ancak rüzgârın gelmesi için kimsenin aksiyon aldığı görülmüyor.

Az önce adaylarımdan biri ile görüştüm, hangi firma için ya da hangi pozisyonda başvurduğunun, kişisel yetkinliklerinin ya da mesleki yeterliliklerinin bir önemi yok, zaten konumuz da değil. Dikkatimi çeken en önemli nokta, adayımın Ankara’da ve eşinin İstanbul’da yaşadığı üzerineydi. Henüz yaşamak istedikleri şehre önce kendisinin ve sonrasında da aile olarak karar vermemiş olduklarını görmek beni çok şaşırttı açıkçası.

Bir iş bulayım, parası da güzel olsun da ona göre hangi şehirde yaşayacağıma karar veririm düşüncesi hakimdi anlattıklarında. Günün sonunda numaramı kaydetmesini, hangi şehirde yaşamak istediklerine karar vermelerini eğer kararları içerisinde Ankara’da yaşamak düşüncesi hâkim olursa beni yeniden aramalarını önererek görüşmeyi sonlandırdım.

Sonra düşündüm… Aslında bu yapmış olduğum görüşmenin farklı versiyonlarını hemen hemen her gün günlük rutin yaşantımız içerisinde de gözlemlediğimi fark ettim. Durumu o kadar kanıksamışız ki, yaşam kaygısını, para kazanmanın yaşamak için temel sebep olduğunu, para kazanma gayesi ile yaşamlarımızı ötelemeyi adet haline getirmişiz.

Beni adayım özelinde rahatsız eden noktanın para kazanmak için hayatı ile ilgili karar verebilme yetisinin kaybolması olduğu yönündeydi… Kafamı biraz daha kaldırıp büyük resme bakmaya çalıştığımda gördüklerim ise ciddi bir endişe yarattı bende.

Kararlarımızı hep olayların akışına göre alır duruma gelmişiz toplum olarak, oysaki kararlarımızın olayları yönlendirmesine olanak sağlayan değer yargıları ile büyütülmüş bir nesil daha öncesinde yetiştirilmişti bu ülkede…

Değer yargılarında öncelik olarak para kazanma dürtüsü olmayan, mahcup olma duygusu yüzünden işi layıkıyla ve elinden gelenin en iyisini gerçekleştirerek yapmaya çalışan, genç yaşta kendini bilmeyi ve kendini tanımayı düstur edinmiş, daha doğrusu bu şekilde öğretilmiş, öğrendiğini uygulamış,

• Söylediğini yazan,
• Yazdığını yapan,
• Yaptığını inkâr etmeyen

Bir nesil yok olmuş, yerine bambaşka düşünce ve değerlere öncelik veren, kendini tanımaktan, kendi ile ilgili düşünmekten ve karar almaktan korkan, olayları geldiği şekliyle yaşayan ve üzerine herhangi bir katma değer yaratmadan “olduğu kadarcık” bir dünya yaratmayı başarmışız. Çok acı… tüm bunlar bizlerin eseri…

Adaylarımın hepsine sorduğum tek ve basit bir soru var, “Sizinle çalışma imkânı bulduğumuz takdirde, siz mutlu edecek, genç bir meslek mensubu olarak kendinizi geliştirmenizi ve yaşamanızı idame ettirmeniz için benden talep etmiş olduğunuz ücreti öğrenebilir miyim?”

Bu kadar kolay bir soruyu cevaplayabilen aday sayısının ne kadar az olduğuna inanamazsınız…

Kendine ne kadar değer veriyorsun? Kendini ne kadar iyi tanıyorsun? Kendini ne kadar iyi ifade edebiliyorsun? En önemlisi Kendinle baş başa kalacak, her seferinde hayatını yeniden kurabilecek cesaretin var mı ?